Στο «κοινωνικό συμβόλαιο» δεσμεύεται μόνο ο αδύνατος

Του Άγγελου Μπάτρη, Φυσικού, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ

Η κυβέρνηση ξεπουλά το δημόσιο, ληστεύει το λαϊκό εισόδημα, γκρεμίζει την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση, τις συγκοινωνίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς, τις δημόσιες υπηρεσίες. Με πρόφαση την κρίση δημοσιονομικού χρέους σαρώνονται τα κατακτημένα με ιδρώτα και αίμα δικαιώματα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση και οι «πρόθυμοι» (ΝΔ, ΛΑΟΣ, τύπος, κανάλια) καλλιεργούν το αλληλοφάγωμα των εργαζόμενων, συκοφαντούν και απαγορεύουν δικαστικά τις δυναμικές απεργίες και ασκούν ακραία αστυνομική καταστολή.

Όσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πολλοί το πιστεύουν…    
Σπέρνουν ψέματα, φόβο, ανασφάλεια και συνενοχή για να θερίσουν υποταγή. «Κάναμε πάρτι με ξένα λεφτά». Μα ούτε ένα παραπανίσιο ευρώ δεν πήγε στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στις κοινωφελείς υπηρεσίες, στις οφειλές του κράτους προς τα ταμεία. Στις τσέπες μεγαλοεργολάβων και κουμπάρων ρέει το χρήμα των δανείων, μα δεν το αγγίζει κανείς, ενώ πετσοκόβονται έως και οι κατώτατοι μισθοί. «Χάρη στο Μνημόνιο έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις». ΨΕΜΑ! Μισθοί και συντάξεις πληρώνονται απ' τα πρωτογενώς ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΑ (ακόμη και στην κρίση) έσοδα του προϋπολογισμού. Δεν καρπώνεται ο λαός τα δάνεια. Τα λεφτά καταλήγουν στους ίδιους τους πιστωτές (τράπεζες, χρηματοπιστωτικούς ομίλους) και στους φίλους τους. Στο μεγάλο κεφάλαιο.

Το ρημαγμένο «νέο» σχολείο της αμάθειας…    
Η εκπαίδευση γίνεται βορά στο θηρίο της ανταγωνιστικότητας. Στοίβαγμα σε 30ρια τμήματα, κλείσιμο σχολείων, αναγκαστικές μετακινήσεις μαθητών, περικοπές χρηματοδότησης, περιπλάνηση εκπαιδευτικών, αύξηση ωραρίου, κατάργηση αρμοδιοτήτων του συλλόγου διδασκόντων, διευθυντές – μάνατζερ, μέντορες – αξιολογητές, σχολεία – φυλακτήρια, παραδομένα σε Καλλικράτειους δήμους και σπόνσορες, εκπαιδευτικοί – παιδονόμοι, διεκπεραιωτές ιδιωτικών προγραμμάτων, δεξιοτήτων και προσόντων, με μισθό στο έλεος προϊσταμένων – αξιολογητών. Γονείς χρηματοδότες του «νέου» σχολείου και της παραπαιδείας. Η ολοκληρωμένη μόρφωση δε μπορεί να μετρηθεί, ούτε να αξιολογηθεί, άρα εξοβελίζεται στο όνομα της «αποτελεσματικότητας»! Η παιδαγωγική ελευθερία και ο στόχος-όραμα του ενιαίου υποχρεωτικού σχολείου με όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά κηρύσσονται ανεπιθύμητα. Αντί αυτών, δοξολογείται η «δια βίου μάθηση», το κυνήγι δεξιοτήτων, η «προσοντούχος» αμάθεια ενός ευέλικτου εργατικού δυναμικού, έτοιμου να υπηρετήσει το αφεντικό, μα ανίκανου να κριτικάρει και να σπάσει τα δεσμά του.

Ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί.    
Οι ίδιοι ομολογούν πια ότι η πολιτική τους δεν έχει διέξοδο. Δήθεν για να γίνουν ευκολίες στο χρέος (επιμήκυνση, κούρεμα, επαναγορά, αναδιάρθρωση – ονόματα μιας μη ομολογημένης χρεοκοπίας), συμφώνησαν στον αληθινό στόχο: να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, να εκχωρήσουν τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ (δηλαδή στη Γερμανία) και να τσακίσουν τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους. Να γιατί η το κράτος δανειζόταν τόσα χρόνια! Αντί να φορολογήσει το κεφάλαιο που έκανε αληθινό πάρτι, χρέωνε τον πολίτη, τον νάρκωνε με επίπλαστη ευμάρεια, για να τον στύψει στο τέλος χωρίς να βγάλει άχνα. Δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς ωράριο, δικαιώματα, ασφάλιση, ελπίδα, με την φοβερή απειλή της ανεργίας. Όλη η Ευρώπη καλείται να θεσμοθετήσει διαρκή λιτότητα και συμπίεση των εργαζομένων με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας! Αλλά τώρα ξέρουμε ότι η «ανάπτυξη» που υπόσχονται είναι αέρας. Μετά από χρόνια καταναλωτικής αποβλάκωσης και υπερσυσσώρευσης γίνεται φούσκα και σκάει πάνω μας. Οι εργαζόμενοι μόνο φτώχεια και εξαθλίωση περιμένουν από τέτοια «ανάπτυξη». Ώσπου να εξεγερθούν και να πάρουν όχι ψίχουλα, αλλά την ίδια την «πίττα» και τα μέσα παραγωγής της. Να ανατρέψουν αυτήν την κυβέρνηση και αυτήν την πολιτική, και τελικά το ίδιο το σύστημα που παράγει τέτοιες κυβερνήσεις και πολιτικές απ' τις καθ' ημάς μπανανίες ως τα άπαρτα(;) κάστρα του καπιταλισμού.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ-ΟΛΜΕ έχουν παραλύσει τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους. Δεν είναι τωρινή αυτή η κατάσταση. Τα συνδικάτα έχουν περάσει μακριά πορεία απαξίωσης και παράλυσης. Αντί να αποτελούν εστίες κοινωνικής και πολιτικής ζωής και ουσιαστικής μόρφωσης των εργαζόμενων, έχουν καταντήσει αποστεωμένοι διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί συμφερόντων, διαπλοκής και εργασιακής απαλλαγής των συνδικαλιστάδων. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει αυτή η κατάσταση από τη μια μέρα στην άλλη, όμως πρέπει και μπορεί να αλλάξει, έστω και με αργό ρυθμό και πισωγυρίσματα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που μοιάζουν αναποτελεσματικές και «για τα μάτια του κόσμου» μπορούν να μετατραπούν σε βροντερό μήνυμα αγώνα διαρκείας από αποφασισμένους και οργανωμένους εργαζόμενους που τις παίρνουν στα χέρια τους. Κάθε κινητοποίηση που συγκεντρώνει τη συμμετοχή και προκαλεί την ενεργοποίηση ολοένα περισσότερων εργαζόμενων φέρνει τη νίκη πιο κοντά. Συμβάλλει στο ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας, στην ανάδειξη και ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, και στο να φτιαχτούν οι προϋποθέσεις για να οργανωθεί ο λαός και να διώξει τους δυνάστες του, ξεκινώντας μια ριζικά διαφορετική ανάπτυξη προς όφελος των εργαζόμενων.