Οι εργαζόμενοι μπροστά στον …19ο αιώνα

ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Της Ε' ΕΛΜΕ Ανατ.Αττικής.

 

ΠΑΛΛΗΝΗ
10.10.2010    Εν τούτοις εκεί που χάνεται ο δρόμος

να τραβήξεις.

    Νίκος Καρούζος.

 

Οι εργαζόμενοι μπροστά στον …19^ο αιώνα

 

Υπάρχουν λεφτά. (Γιώργος)

Δεν υπάρχει σάλιο. (Λοβέρδος)

Μαζί τα φάγαμε. (Πάγκαλος)

Ο διοικητής της Ντόυτσε Μπaνκ βράβευσε τον κ. Παπανδρέου γιατί «σε πολύ δύσκολες συνθήκες πήρε την απόφαση να ακολουθήσει την οδό της αλήθειας» και ευχήθηκε «να παραμείνετε σταθερός στην πορεία σας προς το συμφέρον της χώρας σας και της Ευρώπης». Στην πραγματικότητα τον βράβευσαν γιατί είχε το θράσος να ακολουθήσει τη δική τους πολιτική και να εξυπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα. Τον βράβευσαν ακόμη γιατί:

• Κατάφερε σε ένα χρόνο να κατεδαφίσει ό,τι είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι τα τελευταία 100 χρόνια: Να μειώσει μισθούς και συντάξεις, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις, να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, να θεσπίσει τις απολύσεις, να διαλύσει την κοινωνική ασφάλιση, να ενθαρρύνει και να καλύψει τους εργοδότες για ανασφάλιστη εργασία, να χρεοκοπήσει τη δημόσια υγεία και παιδεία, για να προετοιμάσει το έδαφος για την αποδόμηση του κράτους από οποιαδήποτε κοινωνική υποχρέωση και να τις παραδώσει ως βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα.
  
• Να επιβάλει τον Καλλικράτη, όχι για να μεταφέρει αρμοδιότητες της κεντρικής εξουσίας στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά για μεταβιβάσει υποχρεώσεις της πολιτείας για την παιδεία και την υγεία στους Δήμους, που, για να ανταποκριθούν, θα ακολουθήσουν φορομπηχτική πολιτική. Πλήρης ιδιωτικοποίηση παιδείας και υγείας με τη σφραγίδα της αποκέντρωσης.
  

Η παιδεία μετά το μνημόνιο της κυβέρνησης και Δ.Ν.Τ και Ε.Ε.

• Η μείωση διορισμών, η παράδοση της εκπαίδευσης στους δήμους, η τοποθέτηση συναδέλφων στη διάθεση των ΠΥΣΔΕ, η απάτη με τα ολοήμερα σχολεία, η βάπτιση των εμπορικών πρακτορείων (=κολεγίων) σε πανεπιστήμια, η διάλυση των δημόσιων πανεπιστημίων, το νέο μισθολόγιο που εγγυάται μισθούς πείνας, ή επί το σοσιαλιστικότερον «εξίσωση μισθών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» κατά τον κ. Ραγκούση, που η κυβέρνησή του τους κατέβασε από 720€ σε 590€, η ύφεση στην οικονομία, η αύξηση της ανεργίας και η εξάπλωση της απαισιοδοξίας, είναι μερικά από τα «δώρα» που έφερε μέχρι τώρα το μνημόνιο. Η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως πειραματόζωο για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Μπορούμε να τους διαψεύσουμε.
  

Υπάρχει διέξοδος;

• Η Κυβέρνηση Παπανδρέου πέτυχε να συντρίψει κάθε εργατική κινητοποίηση και να περάσει τα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα, γιατί στηρίχτηκε στα ΜΜΕ που πιστά έπαιξαν το ρόλο του προπαγανδιστή, και στους εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ που αντί να υπερασπισθούν το εισόδημα των εργαζομένων με απεργίες με κύριο αίτημα την ανατροπή της πολιτικής αυτής και του μνημονίου, ακολούθησαν σκόπιμα την αδιέξοδη τακτική των 24ωρων απεργιών, μία κάθε μήνα, χωρίς να εντάσσονται σε ένα στρατηγικό σχεδιασμό με αποτέλεσμα την απογοήτευση των εργαζομένων που βιώνουν μία ήττα χωρίς προηγούμενο. Ευθύνη έχει και η ΟΛΜΕ που βολεύτηκε πίσω από την ΑΔΕΔΥ και δεν αντέδρασε στον εργασιακό Μεσαίωνα που μας οδήγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκφυλισμού του συνδικαλισμού κινήματος αποτελούν οι δηλώσεις του προέδρου της ΓΣΕΕ που προεξόφλησε το τέλος των απεργιών, γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πολιτική από το μνημόνιο! Και όταν με τη μεγαλειώδη απεργία της 5^ης Μαΐου τα πράγματα μπορούσαν να οδηγηθούν σε κοινωνική έκρηξη, «ήρθε» η πυρπόληση των εργαζομένων της ΜARFIN, για να ξαναπιάσουν δουλειά οι πρόθυμοι στις οθόνες και στις στήλες των εφημερίδων, οι πολλαπλασιαστές της υποτέλειας, για να «εξισορροπήσουν την οργή των εργαζομένων με το φόβο». Και έτσι πέτυχαν να κλειστεί, ο βαλλόμενος από όλες τις πλευρές εργαζόμενος και προδομένος από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, στο σπιτάκι του και να περιμένει «να σφυρίξει το δρεπάνι σ' άλλο χωράφι». Μεγάλη ευθύνη έχει και η αριστερά. Σε μια εποχή που το σύστημα χρησιμοποιεί δεξιές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις για να γκρεμίσει και τα ελάχιστα ψήγματα που έχουν απομείνει από το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος, οφείλει να μπει μπροστά για να υπερασπισθεί το εισόδημα των εργαζομένων και να προτείνει συνολική εναλλακτική διέξοδο απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Παρά το γκρίζο τοπίο που έχει διαμορφωθεί, υπάρχει ελπίδα. Η συσσωρευμένη οργή για την ακολουθούμενη βάρβαρη πολιτική θα ξεσπάσει και τίποτε δε θα μπορέσει να σταματήσει έναν εξαθλιωμένο λαό. Γι' αυτό η κυβέρνηση εσπευσμένα ψήφισε το καλοκαίρι νόμο που θεωρεί τρομοκρατική πράξη την παρακώλυση συγκοινωνιών στις απεργίες! Χρειάζεται όμως όλοι εμείς οι εργαζόμενοι να πιστέψουμε ότι αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί με τον αγώνα μας και ότι υπάρχει λύση, αν δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη χρεοκοπία της πολιτικής που μας οδήγησε στη τωρινή εξαθλίωση και αν απαλλαγούμε από τους εργατοπατέρες – φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής.