Οι 3 κατηγορίες Ελλήνων (Εμμανουήλ Ροΐδης)

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ' επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των

Ο Στάθης από το Αφγανιστάν

Έχω μαζέψει έναν τόνο ανακοινώσεις, δηλώσεις και τα σχετικά για τους μετανάστες-απεργούς πείνας, που αργοπεθαίνουν κάτω από το ψόφιο και αναίσθητο μάτι των κυβερνώντων πραιτοριανών.

Όμως δεν θα δημοσιεύσω τίποτε από όλα αυτά.

Το κείμενο-μαρτυρία ενός συγγραφέα τα λέει καλύτερα

Tου Γ. Μακριδάκη

Ο Στάθης είναι από το Αφγανιστάν. Βασανισμένη ψυχή. Εγώ τονε λέω Στάθη. Σάφι είναι το όνομά του μα δεν το κατάλαβα καλά σαν μου πρωτόδωσε γνωριμία και του κόλλησα το Στάθη.

Πάει ένας χρόνος από τότε. Ένα πρωί ήτανε, ό,τι που είχε φέξει, χειμώνας, Φλεβάρης αν θυμάμαι καλά, και κατέβηκα στο χτήμα να ταΐσω τα ζώα. Ο ποταμός ήτανε φουσκωμένος καλά, υγρασία να σε περονιάζει. Άξαφνα, μες στο ντάμι που είχα τις προβατίνες βλέπω ένανε μαυριδερό και είχε τραφιάσει σε μια γωνιά, έτρεμε σύγκορμος, τα ζώα ήτανε αναστατωμένα, είχα και μια γκαστρωμένη, παραλίγο να μου τη χαλάσει ο κερατάς.

Βρε, ποιος είσαι συ, τονε ρωτώ. Κουβέντα. Ρε από πού μπήκες μες στο χτήμα; Τσιμουδιά. Μονάχα με κοιτούσε και έτρεμε. Τα μάτια του φέγγανε. Πήγα κοντά του και τονε σήκωσα. Ήτανε βρεμένος μέχρι το κόκαλο, γι' αυτό έτρεμε ο κακομοίρης. Άρχισε να λέει κάτι λόγια δικά του, δεν καταλάβαινα γρυ. Με τα πολλά τον έβγαλα όξω, να ησυχάσουνε οι προβατίνες και τον έχωσα στα γρήγορα μες στο καλύβι να μην ψοφήσει από το κρύο. Του 'δωσα κάτι δικά μου παλιόρουχα, του 'ναψα και τη σόμπα να συνεφέρει. Του 'ψησα τρία αυγά μελάτα και τα ρούφηξε μαζί με μισό καρβέλι ψωμί, του 'βγαλα και τυράκι και μια σούμα να ζεστοκοπηθούνε τα μέσα του μα δεν το άγγιξε το πιοτό, μόνο νερό ήπιε. Άμα συνέφερε για τα καλά αρχίσαμε να βρίσκουμε μια συνεννόηση. Άρτζι μπούρτζι και λουλάς.

Εκείνη τη μέρα μου 'πε πως τονε λένε Σάφι και πως είναι Αφγανός. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου Αφγανό για να ξέρω αν μου λέει αλήθεια. Ήτανε όμως να τονε λυπάσαι ο άνθρωπος.

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ το Στάθη τονε κράτησα στο χτήμα από τότε. Εδώ ένα σκυλί σε παίρνει ξαφνικά από πίσω ή έρχεται στην πόρτα σου και σκέφτεσαι πως σε διάλεξε, πως ήτανε το τυχερό σου και είναι αμαρτία να το παρατήσεις. Τον άνθρωπο θα αφήκεις; Άσε που μόλις τον είδα θυμήθηκα αμέσως τον συχωρεμένο τον πατέρα μου. Έτσι έφτασε κι εκείνος στην Τουρκία τότε, με την πείνα, βρεμένος ίσαμε το μεδούλι και γιατάκωσε μέσα σ' ένα παλιόσπιτο μαζί με δυο γελάδες μέχρι που τονε βρήκε η γριά η τουρκάλα και τονε φίλεψε κι αυτόν αυγά, ψωμί και τυρί. Δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό, τόσες φορές μου το 'λεγε ο πατέρας μου, κυρίως πια στα τελευταία του που έλεγε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.

Τον Στάθη λοιπόν τονε κράτησα στο χτήμα. Να με βοηθάει και στις δουλειές. Σκαψίματα, φυτέματα, ζώα. Ήξερε κιόλας απ' αυτά, δεν ήτανε αρμπάνης, μάλλον και στα μέρη του με τα ίδια πράματα ανακατευότανε. Ίδιοι είναι οι άνθρωποι τελικά σε όλο τον κόσμο. Δεν έχω πάει πουθενά για να ξέρω, αλλά έτσι κατάλαβα με τον Στάθη. Πολύ καλό παιδί και πρόθυμος βγήκε, πολύ πρόθυμος. Γρήγορα γρήγορα άρχισε να μαθαίνει και τα ελληνικά και να συνεννοούμαστε πιο καλά.

Μια μέρα μετά από κάμποσο καιρό, εκεί που αρμέγαμε την αγελάδα, μου 'πε πως στην πατρίδα του τονε κυνηγάνε κάποιοι από το καθεστώς για να τονε σκοτώσουνε και πως η μανούλα του τον πρότρεψε να φύγει για να μη δει το παιδί της πεθαμένο μια μέρα και πως του λείπει η μάνα του και θέλει να τη δει.

Τι λες ρε Στάθη. Τινάχτηκα απάνω, με πιάσανε τα διαόλιά μου, ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι. Ποιος θέλει ρε Στάθη να σε σκοτώσει και γιατί; Ας έρθει εδώ και θα 'χει να κάμει μαζί μου ρε, θα τονε ζέψω στο μάγκανο να ανασέρνει νερό όλη μέρα μέχρι να ξεκάμει και να κάτσει κάτω ο πούστης. Τώρα πια είσαι υπό την προστασία μου, του πα, δε θα φοβάσαι τίποτα κατάλαβες; Από την ώρα που πέρασες τα σύνορα του χτήματος, ανήκεις εδώ πια, εγώ είμαι εδώ, κατάλαβες; Κατάλαβε. Πώς δεν κατάλαβε. Μου φιλούσε τα χέρια το παιδί, ήτανε και θεοβρώμικα, μες στην κοπριά. Έκλαιγε και γελούσε μαζί. Σιγά σιγά ηρέμησε.

Πέρασε ο καιρός. Ένας χρόνος ακριβώς. Ο Στάθης τώρα είναι σαν γιος μου, αγαπά πιο καλά από μένα το χτήμα και τα ζώα. Μα είναι παράνομος λέει στην Ελλάδα, δε μπορώ να του βγάλω χαρτιά και είμαι παράνομος κι εγώ που τονε κρύβω, έτσι μου 'πανε οι δικηγόροι. Μα εγώ δεν κρύβω κανένανε εγκληματία. Έναν άνθρωπο που ήρθε στην πόρτα μου έχω, τι να 'κανα, να τον άφηνα στο έλεος του Θεού; Και τώρα βάζω την τηλεόραση και ακούω κάθε μέρα για τους άλλους, που κάνουνε λέει απεργία πείνας και ζητάνε τα δικαιώματά τους, να ζήσουνε σαν άνθρωποι κι αυτοί.

Και δε μπορώ να καταλάβω. Ήρθανε στο χτήμα μας, μας χτυπήσανε την πόρτα μας κι εμείς θέλουμε να τους διώξουμε; Να τους αφήσουμε να πεθάνουνε; Πότε ήτανε ρε έτσι οι Έλληνες; Πότε διώξανε ρε φτωχό και κατατρεγμένο άνθρωπο από την πόρτα τους; Ποιος σας τα 'μαθε ρε όλα τούτα και τα κάνετε στους άμοιρους ανθρώπους; Κι όλο περνάνε οι μέρες κι όλο εξασθενούνε που δεν τρώνε τίποτα.

Έτσι μου 'ρχεται να πάρω ρε ένα τσαποστέλιαρο και να κατέβω στην Αθήνα, να 'ρθω μέσα στα Υπουργεία και να σας κάνω μελανούς όλους. Να σας φέρω ρε πούστηδες, να σας ζέψω από τη γραβάτα στο μάγκανο, να ποτίζετε όλη μέρα το περιβόλι, και τη νύχτα να σας δένω από το ποδάρι σε μια μαντερινιά. Υπουργοί να σου πετύχουνε. Αποβράσματα. Χαλάσανε την Ελλάδα, τη ρεζιλέψανε. Δεν έχετε ψυχή ρε, δεν έχετε τσίπα απάνω σας, αϊ σιχτίρ.

O Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας

Στο «κοινωνικό συμβόλαιο» δεσμεύεται μόνο ο αδύνατος

Του Άγγελου Μπάτρη, Φυσικού, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ

Η κυβέρνηση ξεπουλά το δημόσιο, ληστεύει το λαϊκό εισόδημα, γκρεμίζει την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση, τις συγκοινωνίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς, τις δημόσιες υπηρεσίες. Με πρόφαση την κρίση δημοσιονομικού χρέους σαρώνονται τα κατακτημένα με ιδρώτα και αίμα δικαιώματα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση και οι «πρόθυμοι» (ΝΔ, ΛΑΟΣ, τύπος, κανάλια) καλλιεργούν το αλληλοφάγωμα των εργαζόμενων, συκοφαντούν και απαγορεύουν δικαστικά τις δυναμικές απεργίες και ασκούν ακραία αστυνομική καταστολή.

Όσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πολλοί το πιστεύουν…    
Σπέρνουν ψέματα, φόβο, ανασφάλεια και συνενοχή για να θερίσουν υποταγή. «Κάναμε πάρτι με ξένα λεφτά». Μα ούτε ένα παραπανίσιο ευρώ δεν πήγε στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στις κοινωφελείς υπηρεσίες, στις οφειλές του κράτους προς τα ταμεία. Στις τσέπες μεγαλοεργολάβων και κουμπάρων ρέει το χρήμα των δανείων, μα δεν το αγγίζει κανείς, ενώ πετσοκόβονται έως και οι κατώτατοι μισθοί. «Χάρη στο Μνημόνιο έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις». ΨΕΜΑ! Μισθοί και συντάξεις πληρώνονται απ' τα πρωτογενώς ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΑ (ακόμη και στην κρίση) έσοδα του προϋπολογισμού. Δεν καρπώνεται ο λαός τα δάνεια. Τα λεφτά καταλήγουν στους ίδιους τους πιστωτές (τράπεζες, χρηματοπιστωτικούς ομίλους) και στους φίλους τους. Στο μεγάλο κεφάλαιο.

Το ρημαγμένο «νέο» σχολείο της αμάθειας…    
Η εκπαίδευση γίνεται βορά στο θηρίο της ανταγωνιστικότητας. Στοίβαγμα σε 30ρια τμήματα, κλείσιμο σχολείων, αναγκαστικές μετακινήσεις μαθητών, περικοπές χρηματοδότησης, περιπλάνηση εκπαιδευτικών, αύξηση ωραρίου, κατάργηση αρμοδιοτήτων του συλλόγου διδασκόντων, διευθυντές – μάνατζερ, μέντορες – αξιολογητές, σχολεία – φυλακτήρια, παραδομένα σε Καλλικράτειους δήμους και σπόνσορες, εκπαιδευτικοί – παιδονόμοι, διεκπεραιωτές ιδιωτικών προγραμμάτων, δεξιοτήτων και προσόντων, με μισθό στο έλεος προϊσταμένων – αξιολογητών. Γονείς χρηματοδότες του «νέου» σχολείου και της παραπαιδείας. Η ολοκληρωμένη μόρφωση δε μπορεί να μετρηθεί, ούτε να αξιολογηθεί, άρα εξοβελίζεται στο όνομα της «αποτελεσματικότητας»! Η παιδαγωγική ελευθερία και ο στόχος-όραμα του ενιαίου υποχρεωτικού σχολείου με όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά κηρύσσονται ανεπιθύμητα. Αντί αυτών, δοξολογείται η «δια βίου μάθηση», το κυνήγι δεξιοτήτων, η «προσοντούχος» αμάθεια ενός ευέλικτου εργατικού δυναμικού, έτοιμου να υπηρετήσει το αφεντικό, μα ανίκανου να κριτικάρει και να σπάσει τα δεσμά του.

Ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί.    
Οι ίδιοι ομολογούν πια ότι η πολιτική τους δεν έχει διέξοδο. Δήθεν για να γίνουν ευκολίες στο χρέος (επιμήκυνση, κούρεμα, επαναγορά, αναδιάρθρωση – ονόματα μιας μη ομολογημένης χρεοκοπίας), συμφώνησαν στον αληθινό στόχο: να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, να εκχωρήσουν τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ (δηλαδή στη Γερμανία) και να τσακίσουν τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους. Να γιατί η το κράτος δανειζόταν τόσα χρόνια! Αντί να φορολογήσει το κεφάλαιο που έκανε αληθινό πάρτι, χρέωνε τον πολίτη, τον νάρκωνε με επίπλαστη ευμάρεια, για να τον στύψει στο τέλος χωρίς να βγάλει άχνα. Δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς ωράριο, δικαιώματα, ασφάλιση, ελπίδα, με την φοβερή απειλή της ανεργίας. Όλη η Ευρώπη καλείται να θεσμοθετήσει διαρκή λιτότητα και συμπίεση των εργαζομένων με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας! Αλλά τώρα ξέρουμε ότι η «ανάπτυξη» που υπόσχονται είναι αέρας. Μετά από χρόνια καταναλωτικής αποβλάκωσης και υπερσυσσώρευσης γίνεται φούσκα και σκάει πάνω μας. Οι εργαζόμενοι μόνο φτώχεια και εξαθλίωση περιμένουν από τέτοια «ανάπτυξη». Ώσπου να εξεγερθούν και να πάρουν όχι ψίχουλα, αλλά την ίδια την «πίττα» και τα μέσα παραγωγής της. Να ανατρέψουν αυτήν την κυβέρνηση και αυτήν την πολιτική, και τελικά το ίδιο το σύστημα που παράγει τέτοιες κυβερνήσεις και πολιτικές απ' τις καθ' ημάς μπανανίες ως τα άπαρτα(;) κάστρα του καπιταλισμού.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ-ΟΛΜΕ έχουν παραλύσει τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους. Δεν είναι τωρινή αυτή η κατάσταση. Τα συνδικάτα έχουν περάσει μακριά πορεία απαξίωσης και παράλυσης. Αντί να αποτελούν εστίες κοινωνικής και πολιτικής ζωής και ουσιαστικής μόρφωσης των εργαζόμενων, έχουν καταντήσει αποστεωμένοι διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί συμφερόντων, διαπλοκής και εργασιακής απαλλαγής των συνδικαλιστάδων. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει αυτή η κατάσταση από τη μια μέρα στην άλλη, όμως πρέπει και μπορεί να αλλάξει, έστω και με αργό ρυθμό και πισωγυρίσματα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που μοιάζουν αναποτελεσματικές και «για τα μάτια του κόσμου» μπορούν να μετατραπούν σε βροντερό μήνυμα αγώνα διαρκείας από αποφασισμένους και οργανωμένους εργαζόμενους που τις παίρνουν στα χέρια τους. Κάθε κινητοποίηση που συγκεντρώνει τη συμμετοχή και προκαλεί την ενεργοποίηση ολοένα περισσότερων εργαζόμενων φέρνει τη νίκη πιο κοντά. Συμβάλλει στο ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας, στην ανάδειξη και ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, και στο να φτιαχτούν οι προϋποθέσεις για να οργανωθεί ο λαός και να διώξει τους δυνάστες του, ξεκινώντας μια ριζικά διαφορετική ανάπτυξη προς όφελος των εργαζόμενων.

Σχετικά με την απεργία της ΟΛΜΕ 22-23 Φεβρουαρίου 2011

Ε' ΕΛΜΕ ΑΝΑΤ.ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗ 15.2.2011

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Σχετικά με την απεργία της ΟΛΜΕ 22-23 Φεβρουαρίου 2011

1. Κατεδάφιση, διάλυση των εργασιακών σχέσεων (κατάργηση 8ώρου, ατομικές συμβάσεις εργασίας!), μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών, συγχώνευση-κατάργηση σχολικών μονάδων, συμπτύξεις τμημάτων, 30 μαθητές στο τμήμα, πολυδύναμα σχολεία ,κατάργηση οργανικών θέσεων και από κοντά η εξουσιοδότηση δια νόμου του περιφερειακού διευθυντή και της υπουργού να σε μετακινεί «όπου δει».Τέτοια αντιλαϊκή πολιτική μετά την μεταπολίτευση δεν είχαμε γνωρίσει. 2.75% το 2010 οι δαπάνες για την παιδεία. Το μικρότερο ποσοστό μετά την μεταπολίτευση. Διορισμοί STOP. Μείωση προσωπικού. Η κυβερνητική πολιτική χωρίς φερετζέ. Ακόμη και η ΠΔΣ θύμα της κυβερνητικής πολιτικής.
   
2. Ο κατήφορος δεν έχει στάση. Συντάξεις στον αέρα. Επικουρικά ταμεία, ταμείο πρόνοιας (ΕΦΑΠΑΞ) στο μικροσκόπιο της τρόικας. Θέμα χρόνου η μείωση των παροχών και σε επόμενο στάδιο η κατάργησή τους. Τα ΜΜΕ μας προετοιμάζουν. Η μόνιμη επωδός: Δεν αντέχουν. Ούτε λόγος για το μεγάλο φαγοπότι από τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Σιγή ιχθύος για τις ευθύνες των εκάστοτε κυβερνήσεων, για τις «ρυθμίσεις» των μεγάλων οφειλετών του ΙΚΑ. Βλέπουν μόνο τα ελλείμματα και πάνω σε αυτά ασελγούν εκείνοι που τα δημιούργησαν, εκείνοι που τα έφαγαν.
   
3. Η χιονοστιβάδα των αντιλαϊκών μέτρων χρειάζεται και ιδεολογική κάλυψη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος μάς λένε. Τα μάρμαρο θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Για να μην απολυθούν όλοι, για να μην χρεοκοπήσουμε εντελώς, πρέπει να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα την κυβερνητική πολιτική , την τρόικα, τις εντολές της Μέρκελ, του Σαρκοζί. Επιστροφή στο 19^ου αιώνα. Ένα χρόνο αυτό ακούμε. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει ξεπεράσει και την εποχή της χούντας. Από κοντά και τα παπαγαλάκια του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σκληρά τα μέτρα, αλλά αναγκαία. Αν τα έπαιρνε κυβέρνηση της Ν.Δ …, απεργιακός πυρετός χωρίς όρια , μέχρι τελικής πτώσης της κυβέρνησης. Τώρα όμως πότε-πότε μια 24ωρη απεργία για την τιμή των όπλων, για εκτόνωση, για αποσυμπίεση της λαϊκής οργής. Και για βοήθεια, άμα χρειαστεί, ντύνουμε αντιτροϊκό
   και τον Πεταλωτή μεσάνυχτα.
   
4. Το κυβερνητικό οπλοστάσιο και θράσος δεν έχει τέλος. Απαξίωση κάθε απεργίας. Τα ΜΜΜ, όταν απεργούν, εμποδίζουν τους εργαζόμενους να πάνε στη δουλειά τους, ενώ όταν η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί 1.000.000 ανέργους και κανένας νέος σήμερα δε βρίσκει εργασία, τους προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας; Η απεργία γιατρών εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία, ενώ όταν κυβέρνηση κόβει τις συντάξεις, τα φάρμακα, παραδίδει την υγεία στους ιδιώτες και θεσμοθετεί 40 χρόνια εργασίας για συντάξεις πείνας, ενδιαφέρεται για την υγεία μας; Τέτοια υποκρισία και τέτοια αντιλαϊκή πολιτική που να υποστηρίζεται από όλα τα ΜΜΕ δεν έχει εφαρμοστεί στη χώρα μας. Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο με σκοπό να μας εξαθλιώσουν, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Είμαστε αναγκασμένοι να απαντήσουμε με το μόνο μέσο που έχουμε στα χέρια μας, προς το παρόν. Την απεργία.
   
5. Σε λίγες μέρες νέο μισθολόγιο, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Αν οι εργαζόμενοι δε βγουν στους δρόμους, η Ε.Ε, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ θα συγχαίρουν την Κυβέρνηση, γιατί περνάει τέτοια αντιλαϊκά μέτρα χωρίς εξέγερση. Οφείλουμε να τους διαψεύσουμε. Συμμετέχουμε στην πανεκπαιδευτική απεργία της 22/2 και της 23/2 με ΑΔΕΔΥ –ΓΣΣΕ και στα συλλαλητήρια. Δεν σταματάμε εδώ, Η 48ωρη απεργία δεν είναι απεργίας διαμαρτυρίας, Είναι αρχή αγώνων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, για τη χρεοκοπία της πολιτικής της τρόικας στη χώρα μας, για την ήττα της πολιτικής που φορτώνει την κρίση του συστήματος στις πλάτες μας. Μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Αντιστεκόμαστε, συνεχίζουμε. Νέες Γ.Σ και συνέλευση μέχρι 4 Μαρτίου (έχει ψηφιστεί από τη Γ.Σ προέδρων ΕΛΜΕ) για αγώνα μαζί με όλους τους εργαζόμενους. Η ανατροπή της πολιτικής αυτής θέλει συμμαχίες, ξεκάθαρους στόχους και αγώνα.
   
6. Συνάδελφοι, καταθέτουμε τον προβληματισμό μας, τις ενστάσεις μας, τις προτάσεις μας.
   

   Ο κλάδος σε κρίσιμες στιγμές επέδειξε «αρετή και τόλμη». Γκρέμισε το σύστημα Αρσένη, αγωνίστηκε και υπερασπίστηκε τη δωρεάν εκπαίδευση, επέβαλε την παιδαγωγική ελευθερία μέσα στα σχολεία , γκρέμισε τον επιθεωρητισμό, απέτρεψε την «αξιολόγησή τους» και την ιδεολογική χειραγώγηση του κλάδου, επέβαλε στην πράξη –χωρίς θεσμοθέτηση –όχι πάνω από 25 παιδιά στο τμήμα (αυτό δείχνει τη δύναμη του κλάδου), επέβαλε το διευθυντή σχολείου με θητεία, κέρδισε με απεργία 9 εβδομάδων το εξωδιδακτικό επίδομα, και τώρα έρχεται η κ. Διαμαντοπούλου με την τρόικα να διαγράψει την ιστορία του κλάδου.
   

   Έχουμε ηθική υποχρέωση και στη παλιότερη γενιά εκπαιδευτικών και στη νεότερη να υπερασπισθούμε την ιστορία μας και να εμποδίσουμε το ξεχαρβάλωμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι ντροπή για τον κλάδο να προσλαμβάνονται ωρομίσθιοι στην εκπαίδευση ή αναπληρωτές μερικής απασχόλησης(πατέντα της κ. Διαμαντοπούλου) και το υπουργείο να θεσμοθετεί την κατάργηση της οργανικής θέσης.
   

   Συμμετέχουμε στην απεργία της 22-23/2 και στα συλλαλητήρια:
   

   α. 22 Φεβρουαρίου,Πανεκπαιδευτικό 11.00 Προπύλαια.
   

   β. 23 Φεβρουαρίου, Πανεργατικό 11.00 Μουσείο.
   

   
   Για το Δ.Σ της Ε' ΕΛΜΕ Ανατ.Αττικής.
   

   Η Πρόεδρος Ο Γ.Γραμματέας
   

   Άννα Μπαχτή Δημήτρης Παπαθεοδώρου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ    ΠΑΛΛΗΝΗ 13.02.2011

Της Ε' ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής

• Δευτέρα, 14/2, ώρα 9.00μμ, στο 1^Ο Γυμνάσιο Γέρακα, καλούνται οι φίλοι και τα μέλη της Ενότητας αριστερών καθηγητών σε σύσκεψη με θέματα:
  
• Απεργία ΟΛΜΕ 22-23 Φεβρουαρίου.
  
• Σύσκεψη ΕΛΜΕ με συλλόγους γονέων, Πέμπτη, 17/2, ώρα 18.00, 1^ο Λύκειο Παλλήνης.
  

 

ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Ποδοσφαιρικός Αγώνας Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας

Ποδοσφαιρικός Αγώνας Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας, Δευτέρα 14 Φλεβάρη, 14:30, Δημοτικό Γήπεδο Γαλατσίου (Άλσος Βεϊκου)

από την "HASTA LA VICTORIA SIEMPRE"

Δελτίο Τύπου

ΟΜΑΔΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΩΝ ΚΑΙ Η αθλητική οικολογική ανθρωπιστική Κίνηση
Hasta La Victoria Siempre, στο πλευρό των εργατών μεταναστών απεργών πείνας, που συνεχίζουν τον συγκινητικό αγώνα τους σε κτίριο της οδού Πατησίων. Στο πλαίσιο της προσπάθειάς μας προγραμματίσαμε τη διεξαγωγή φιλικής ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ αναμέτρησης με δημοσιογράφους τη Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου στις 14.30. Το παιχνίδι θα διεξαχθεί στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΓΗΠΕΔΟ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ ( ΑΛΣΟΣ ΒΕ'Ι'ΚΟΥ ) και η είσοδος θα είναι ελεύθερη στο γήπεδο της αλληλεγγύης.

Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο πλευρό των μαχητών μεταναστών, για όσο συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους. Μαζί τους θα διεκδικήσουμε το δικαίωμα στις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και με δυνατό βηματισμό θα καταρρίψουμε την άποψη ότι «για όλα φταίνε οι μετανάστες».

Πριν από την έναρξη ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ο βασίλης λέκκας με τον νίκο σπάθα και το μουσικό σχήμα ΒΟΜΒΟΙ θα μας τραγουδήσουν …μουσική =αθλητισμός = πολιτισμός

Ο μίμης παπα'ι'ωάνου ο νίκος σαργκάνης o χουάν ρότσα ο σάββας κωφίδης ο ηλίας πουρσανίδης ο κώστας μουρατίδης ο νίκος μάλιαρης ο νίκος μπογιόπουλος ο βασίλης λέκκας ο γιώργος κτενάς ο φροντιστής της ΑΕΚ ο γνωστός μήτσι υποστηρικτές της hasta la Victoria siempre θα είναι εκεί. Με την ομάδα της hasta θα αγωνιστούν οι εργάτες μετανάστες αλί και αμντελγάνι ( λούα λούα ) εκπροσωπώντας τους απεργούς πείνας

Προπονητής ο σάββας παπάζογλου ο αγωνιστής παλαίμαχος του ολυμπιακού.

Για την ομάδα των δημοσιογράφων

Μένιος Σακελλαρόπουλος , Γιάννης Θειακός , Θοδωρής Ζαρμακούπης , Χρήστος Κοντός , Βασίλης Παπαθεοδώρου , Νικόλας Βασιλαράς , Κώστας Μανωλιουδάκης , Μιχάλης Κοσμετάτος , Γρηγόρης Παπαβασιλείου , Βασίλης Μπακόπουλος
_______________________

Ο πρόεδρος των παλαιμάχων του ΠΑΟ βασίλης κωσταντίνου θα τιμήσει με την παρουσία του και θα αγωνιστεί συμβολικά και με τις 2 ομάδες

, «Αν υπάρχει άνθρωπος σε κάποιο σημείο τού πλανήτη που υποφέρει και αδικείται, πρέπει να συμπάσχουμε και να πολεμάμε γι' αυτό». Che

Πληροφορίες

Γιώργος κτενάς – δημοσιογράφος

6944 278709

Το blog των απεργών πείνας

Οι διαδηλώσεις δείχνουν τη δημοκρατία στην πράξη

Από τον Guardian, 7/2/2001. Πρώτη δημοσίευση στο Greek Left Review.

Ο Έλληνας υπουργός Μεταφορών, Δημήτρης Ρέππας, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα: «Δεν πρόκειται να αφήσουμε τη χώρα εκτεθειμένη στον κίνδυνο της διεθνούς ανυποληψίας και της περιθωριοποίησης, γιατί εκεί οδηγείται μια χώρα με ταυτότητα ανομίας. Προέχει η απαξίωση της κοινωνικής αντίληψης του τζαμπατζή και η πολιτική κατάρρευση του ψευδομοιώματος προοδευτισμού που κάποιοι προβάλλουν».

Ο ενοχλημένος υπουργός αναφερόταν στις μαζικές διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τον τελευταίο μήνα. Περιλαμβάνουν το κίνημα «Δεν πληρώνω», το οποίο ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σταματήσουν να πληρώνουν τα ληστρικά διόδια στους επικίνδυνους δρόμους της Ελλάδας ή το εισιτήριο στις δημόσιες μεταφορές που αυξήθηκε κατά 40% την περασμένη εβδομάδα. Οι γιατροί απεργούν και έχουν καταλάβει το υπουργείο Υγείας, οι απεργίες των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, παρά τις επανειλημμένες δικαστικές αποφάσεις που τους κηρύσσουν παράνομους, έχουν σταματήσει την κυκλοφορία των ΜΜΜ στην Αθήνα. Η αναμενόμενη κινητοποίηση των αγροτών ολοκληρώνει την εικόνα.

Η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια περίοδο κρίσης, που υπογραμμίζεται από την καταδίκη του απάνθρωπου τρόπου αντιμετώπισης των προσφύγων εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την περασμένη εβδομάδα. Ο υπουργός το επιβεβαίωσε. Όταν οι κυβερνήσεις αρχίζουν να ισχυρίζονται ότι οι πολίτες έχουν απόλυτο καθήκον να υπακούν στο νόμο, εμμέσως αναγνωρίζουν ότι η πολιτική τους –και, συνεπώς, το ηθικό κύρος τους- έχει αποτύχει.

Αυτό που ο υπουργός, μέσα στην άγνοια και την απελπισία του, ονομάζει «ανομία», η πολιτική και νομική θεωρία το εξετάζει υπό τον όρο «πολιτική ανυπακοή». Από την Αντιγόνη μέχρι τους αγωνιστές για τα πολιτικά και εργατικά δικαιώματα, τους ειρηνιστές, τις σουφραζέτες και τους αντιρρησίες συνείδησης, η ανυπακοή δεν είναι παρανομία. Είναι η εξωτερίκευση της ηθικής συνείδησης και της πολιτικής πίστης στις αρχές της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Σε όλη την Ιστορία, η ανυπακοή έχει αλλάξει καθεστώτα, συντάγματα και νόμους - όπως βλέπουμε τώρα στην Αίγυπτο.

Στις ΗΠΑ, η μαζική ανυπακοή εναντίον των ρατσιστικών διακρίσεων και του πολέμου στο Βιετνάμ, στις δεκαετίες του 1960 και 1970, οδήγησε σε μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ δικαστών και πολιτικών φιλοσόφων, η οποία κατέληξε ότι σε συγκεκριμένες περιστάσεις η ανυπακοή όχι μόνο επιτρεπόταν αλλά ήταν απαιτούμενη – και τα δικαστήρια πρέπει να προστατεύουν αυτούς που την ασκούν. Η επιχειρηματολογία που ακολουθούσε την κλασική φιλελεύθερη φιλοσοφία ήταν η εξής: Η πολιτική εξουσία είναι νομιμοποιημένη όταν προωθεί την ατομική αυτονομία. Στην εκδοχή του Ρουσσώ, εμείς, ο λαός, είμαστε νομοθέτες όσο και υπήκοοι, κύριοι όσο και υπηρέτες. Οι πολίτες έχουν παράσχει την ολόθυμη συναίνεσή τους στο Σύνταγμα και στην κυβέρνηση με ένα πραγματικό ή ουσιαστικό κοινωνικό συμβόλαιο και έχουν υποσχεθεί υπακοή με αντάλλαγμα νόμους που προωθούν το κοινό καλό και τη δικαιοσύνη.

Όμως, το γεγονός ότι δεν επιλέγουμε το πού γεννιόμαστε και ζούμε καθιστά τη διαφωνία ακέραιο τμήμα των συνταγματικών διευθετήσεων. Η ανεπιφύλακτη υπόσχεσή μας να υπακούμε στην κυβέρνηση δεν σημαίνει ανεξαίρετη αποδοχή της κάθε συγκεκριμένης πολιτικής της. Μια αμφιλεγόμενη πολιτική δεν είναι αυτομάτως νομιμοποιημένη, επειδή την έχει θεσπίσει το Κοινοβούλιο και έχει γίνει νόμος. Αντιθέτως, σ' αυτό το σημείο η νομιμότητα και η νομιμοποίηση ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεχίζουν την προσπάθειά τους να ανακληθεί, οι απλοί πολίτες συνεχίζουν τον αγώνα τους στους δρόμους. Εδώ εισέρχεται στη σκηνή το δικαίωμα και το καθήκον της ανυπακοής. Εάν οι νόμοι του κράτους συγκρούονται με βασικές συνταγματικές αρχές, που υποτίθεται ότι αποτελούν την υψηλότερη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, η υποχρέωση της υπακοής εξαφανίζεται και η διαφωνία παίρνει τη θέση της συναίνεσης. Υπάρχει και ένα πρόσθετο επιχείρημα: Όταν ο νόμος μονίμως πέφτει σε ανυποληψία, οι ισχυρισμοί περί υπακοής καθίστανται αδύναμοι και αντιφατικοί.

Η συνταγματική επιχειρηματολογία περί πολιτικής ανυπακοής εφαρμόζεται πλήρως στην περίπτωση της Ελλάδας. Επί πολλά χρόνια, το ελληνικό νομικό σύστημα και οι πολιτικοί κυρίαρχοί του απέτυχαν να διώξουν τη διαφθορά και τη φοροαποφυγή. Το κράτος δικαίου στην Ελλάδα συνδέεται επί πολύ μακρό χρονικό διάστημα με την εξουσία ισχυρών πολιτικών, πλούσιων βιομηχάνων και αυτών που τους προωθούν στα ΜΜΕ. Βασικές συνταγματικές διαδικασίες έχουν παραβιαστεί με την υιοθέτηση του Μνημονίου με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. και βασικά κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα έχουν καταστρατηγηθεί από τις διατάξεις του. Αυτά τα μέτρα θα ήταν αρκετά για να δικαιολογήσουν την ανυπακοή. Αλλά οι πηγές της δυσαρέσκειας και οι αιτιολογίες για την επίδειξη ανυπακοής πηγαίνουν ακόμη πιο βαθιά. Οι φιλελεύθερες θεωρίες της πολιτικής ανυπακοής και τα συνταγματικά επιχειρήματα της δεκαετίας του 1960 έχουν υπερκεραστεί σε όλο τον κόσμο από ένα νέο τύπο δημοκρατικής ανυπακοής, που εναντιώνεται και προσπαθεί να αντιστρέψει τη σήψη της μετα-δημοκρατικής πολιτικής μας.

Το δημοκρατικό έλλειμμα του πολιτικού συστήματός μας είναι εμφανές και δραματικό. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης προ των τελευταίων εκλογών έχουν αθετηθεί συνολικά. Δεν επιδιώχθηκε ούτε δόθηκε συναίνεση στα διάφορα μέτρα που καταστρέφουν τις μεταπολεμικές κοινωνικές εγγυήσεις. Αυτά τα μέτρα έχουν οδηγήσει σε παράδοση της εθνικής ανεξαρτησίας σε ένα ετερόκλητο πλήθος διεθνών τραπεζιτών και απατεώνων ευρωκρατών και στον υποβιβασμό του Κοινοβουλίου στη θέση ενός τοπικού υποκαταστήματος πολυεθνικής εταιρίας, που εκτελεί τις εντολές της γενικής διεύθυνσης. Έτσι, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κυβερνάται με διατάγματα των ξένων δυνάμεων.

Κάποιος που δεν υπακούει στο νόμο της δημόσιας τάξης, καταλαμβάνοντας ένα υπουργείο, προκειμένου να κάνει γνωστή την αντισυνταγματικότητα και την αδικία αυτών των μέτρων, ενεργεί στο όνομα του Συντάγματος. Κάποιος που παραβιάζει το νόμο, ο οποίος παραβιάζει τις βασικές συνταγματικές εγγυήσεις ενός μίνιμουμ βιοτικού επιπέδου, με το να μην πληρώνει ληστρικά διόδια ή εισιτήρια, ενεργεί στο όνομα της δικαιοσύνης. Ένας πολίτης που δεν υπακούει σε έναν αντισυνταγματικό νόμο αντικαθιστά τα δικαστήρια, όταν αυτά αμελούν τα καθήκοντά τους. Αν υπάρχει «ανομία» σήμερα στην Ελλάδα, αυτή βρίσκεται στο διαχωρισμό νόμου και δημοκρατίας και στην καταστροφή κάθε έννοιας κοινού καλού. Η ανυπακοή είναι μια ηθική και πολιτική αντίδραση στην κυβερνητική «ανομία». Είναι αυτή που διατηρεί τη δημοκρατία.

Για τον απλό άνθρωπο, η απόφαση να παραβιάσει το νόμο αποτελεί την πιο ισχυρή ένδειξη ότι η ηθικότητα των πολιτών δεν έχει ατροφήσει όπως αυτή των πολιτικών. Συμβαίνει όταν κάποιος φτάνει στο σημείο στο οποίο λέει στον εαυτό του «Αρκετά, δεν το αντέχω άλλο» και είναι έτοιμος να ρισκάρει την τιμωρία.

Εκτός από τις καθαρά υποκειμενικές ηθικές αποφάσεις, η πολιτική ανυπακοή είναι μια συλλογική πράξη. Όταν μεγάλος αριθμός πολιτών συνειδητοποιεί ότι η δημοκρατική διαδικασία δυσλειτουργεί και θεμιτά παράπονα δεν ακούγονται, η υποχρέωση να μην υπακούσουν στο νόμο τους καθιστά από απλά υποκείμενα του νόμου σε πραγματικούς πολίτες. Αυτό είναι το δεύτερο επίτευγμα της ανυπακοής: Ανυψώνει τους ανθρώπους από εκτελεστές διαταγών σε ενεργητικούς παράγοντες της δημοκρατίας που αυτο-νομοθετούν. Σε αυτό το σημείο, η προσπάθεια να ελέγξουν τα σώματα και τα μυαλά και να μετατρέψουν το μεγάλο πλήθος σε ένα εύπλαστο πολιτικό σώμα αποτυγχάνει. Αυτό φοβίζει την εξουσία περισσότερο από ό,τι η απώλεια κάποιων ευρώ στα διόδια ή στο μετρό.

Μια κρίση νομιμοποίησης προκύπτει από πολύ περισσότερα και όχι μόνο από μεμονωμένες πράξεις ανυπακοής. Δημιουργείται όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει αποδοχή της βασικής πολιτικής και των αρχών του και πρέπει να καταφύγει στον ανοικτό καταναγκασμό, στην ιδεολογική χειραγώγηση ή στα ψεύδη για να κρατήσει το λαό υποταγμένο. Ο δημοκρατικά διαφωνών είναι ακριβώς το άτομο που ενεργεί ηθικά ως μέλος μιας πολιτικής εκστρατείας. Αψηφά την εξουσία, έχοντας στο νου μια βασική σύλληψη για το καλό και όχι για το ατομικό κέρδος ή όφελος, όπως κάνουν μονίμως οι ισχυροί και οι πλούσιοι. Όταν το πλήθος γίνεται παράγοντας ηθικής ανυπακοής εναντίον άδικου νόμου, τότε ο νόμος φθείρεται και παύει να υφίσταται – σε ορισμένες περιπτώσεις, μαζί με την κυβέρνηση που τον θέσπισε. Αυτή είναι η αυθεντική ηθική και η δημοκρατία στη δράση εναντίον της ανομίας της εξουσίας.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

Ο.Λ.Μ.Ε.

Αγαπητές Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

    Βιώνουμε καθημερινά όλο και περισσότερο τις συνέπειες της παράλογης και αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της τρόικας. Οι ιθύνοντες επιχειρούν να φορτώσουν την κρίση του συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων αμφισβητώντας δικαιώματα και ξεθεμελιώνοντας κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Η επιδρομή στις μισοάδειες τσέπες μας δε λέει να τελειώσει, ενώ ό,τι είναι δημόσιο πλασσάρεται ως επιζήμιο για το κοινωνικό σύνολο τη στιγμή που οι μίζες και η απληστία του κεφαλαίου καλά κρατούν.

    Κι όμως, συνάδελφοι, αυτή η πολιτική της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης και των προθύμων συμμάχων της (εντός κι εκτός Ελλάδας) δεν είναι μονόδρομος ∙ τη στιγμή μάλιστα, που βασικοί της συντελεστές, επιχειρούν μάταια με παραπλανητικές εξεταστικές επιτροπές να αποσείσουν τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού προσωπικού για το δημοσιονομικό χάλι και τα σκάνδαλα. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι μονόδρομος η λογική που λέει ότι πρέπει η παιδεία, η υγεία, η συγκοινωνία, να πληρώσουν τις απαιτήσεις των δανειστών μας και να κορέσουν τις επιθυμίες των άπληστων τραπεζών και των πολυεθνικών.

    Το Υπουργείο Παιδείας επιδίδεται σε μια εναγώνια προσπάθεια να μας πείσει για τον «παιδαγωγικό» χαρακτήρα των ρυθμίσεων, που προωθεί. Ισχυρίζεται ότι είναι παιδαγωγικά ορθός ο αριθμός των 30 μαθητών ανά τμήμα σε συγχωνευμένα μεγάλα σχολεία (κι ας προβλέπει ο ν.1566/85 σχολεία με 9 τμήματα το πολύ). Επιθυμεί καθηγητές με αυξημένο ωράριο, χωρίς αρμοδιότητες (πέραν βεβαίως της μετατροπής τους σε γραφιάδες), με περιορισμούς στο δικαίωμα της μετάθεσης, κακοπληρωμένους και χωρίς επιμόρφωση. Καθηγητές ευάλωτους στο ιδιαίτερο, αναγκασμένους να πληρώσουν βασικές ιατρικές εξετάσεις και υποχρεωμένους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για μια σύνταξη που θα ταιριάζει σε εξαθλιωμένους. Εκεί άλλωστε οδηγούν η χρόνια καταλήστευση των ασφαλιστικών μας ταμείων και το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο, που θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το δικαίωμά μας να ζούμε αξιοπρεπώς.

    Αν ένα τέτοιο σχολείο ονειρεύεται η κυβέρνηση, χωρίς επιπλέον δημόσια χρηματοδότηση και με ελαστικές σχέσεις εργασίας, τότε είναι δεδομένο ότι προετοιμάζει τους αυριανούς πολίτες για έναν εφιάλτη. Οι ισχυροί χρειάζονται νέους χωρίς όνειρα και δικαιώματα για μια αξιοπρεπή ζωή.

    Σ' αυτόν τον ολισθηρό μονόδρομο δεν μπορούμε παρά να αντιτάξουμε το δικό μας μεγάλο «ΌΧΙ». Απαιτούμε λοιπόν να φύγει η τρόικα από τη χώρα μας (μαζί με όσους τη στηρίζουν) και ενώνουμε τη φωνή μας με τους άλλους εργαζόμενους που μάχονται με τον ίδιο σκοπό. Ταυτόχρονα συμμετέχουμε στο νέο προσκλητήριο για την υπεράσπιση της δημόσιας Παιδείας. Η εκπαίδευση δεν είναι εμπόρευμα για να πουλιέται σε όσους μπορούν να το αγοράσουν. Είναι δικαίωμα, που αφορά όλα τα παιδιά, όποια κι αν είναι η κοινωνική και πολιτισμική τους προέλευση.

    Για να μπορούμε να κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια, ήρθε η ώρα ν' αγωνιστούμε για το μέλλον μας αλλά και για το μέλλον της νεώτερης γενιάς.

    Αξίζουμε μια καλύτερη τύχη – και εμείς και το Δημόσιο Σχολείο.

Είμαστε να αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει.

Όλοι μαζί στον αγώνα που αρχίζει!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 22 – 23 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΥΦΤΟΙ.

ΑΣ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ!

ΚΕΡΑΤΕΑ, Ώρα 23.30, Τετάρτη 9.2.2011

Του Τάσου Σταυρόπουλου

• Ωρα 19.00, μεγάλη συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία. 5.000 κάτοικοι, όλες οι ηλικίες. Γονείς με μικρά παιδιά. Υπάρχει αγανάκτηση, θυμός. Το κλίμα βαρύ. Το φυτίλι περιμένει τη σπίθα για να ανάψει. 20.00, μεγάλη πορεία προς τη λεωφόρο Λαυρίου, στο μπλοκ της Κερατέας. Απέναντι τα ΜΑΤ. Χωρίς επεισόδια. Με μικρά παιδιά στην πορεία, οποιαδήποτε συμπλοκή επικίνδυνη.
  
• Έκλεισαν πάλι οι κάτοικοι το δρόμο για το Λαύριο. Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας χρειάζεται την παρουσία μας. Σε μια κρίσιμη καμπή τα πρωτοβάθμια σωματεία πρέπει σύντομα με πολλούς εργαζόμενους να βρεθούν μια μέρα κοντά τους. Από ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ δεν υπάρχει ελπίδα για κάποια συμπαράσταση. Μέχρι 24ωρη για αποσυμπίεση…..
  
• Η Κερατέα πρέπει να νικήσει. Χρειαζόμαστε όλοι αυτή τη νίκη. Η βία της αστυνομίας έχει πεισμώσει όλους τους κατοίκους. Δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Αν η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω, τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο.
  
• Η πόλη βομβαρδισμένη. Σε πολλά σημεία του κεντρικού δρόμου πολλές πέτρες. Από το χθεσινό πετροπόλεμο. Η αστυνομία έμπαινε σε σπίτια και χτυπούσε όποιον έβρισκε μπροστά .της. Κυβερνητική απόφαση παρά απώλεια ψυχραιμίας εκ μέρους της αστυνομίας. Η εφαρμογή του μνημονίου θα φασιστικοποιεί την κυβέρνηση. Οι αντιδράσεις δεν αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Η βία της εξουσίας θα αυξάνει. Η κυβέρνηση είναι αιχμάλωτη της πολιτικής.
  

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Σε μια περίοδο περικοπών μισθών ακόμα και από χαμηλόμισθους εργαζόμενους, ακόμα και από εργαζόμενους στους οποίους ο μισθός καταβάλλεται με αρκετούς μήνες καθυστέρηση η κυβέρνηση προκαλεί αυξάνοντας τις τιμές των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα διόδια.

Τις ημέρες αυτές σε δεκάδες σημεία στην Αττική γίνονται δράσεις ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων. Χιλιάδες πολίτες κάνουν πράξη το «δεν πληρώνω το χαράτσι», μέχρι η κυβέρνηση να πάρει πίσω τις αυξήσεις στα εισιτήρια.

Την ίδια στιγμή και μπροστά στο διογκούμενο κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, βρίσκεται σε εξέλιξη μια χυδαία επίθεση από υπουργούς και ΜΜΕ. Ο Υπουργός κ. Ρέππας μιλάει για τζαμπατζήδες ξεχνώντας πως οι πραγματικοί τζαμπατζήδες είναι οι συνάδελφοί του Υπουργός Παιδείας (απλήρωτοι ωρομίσθιοι – αναπληρωτές), ο Υπουργός Υγείας (απλήρωτες εφημερίες γιατρών), καθώς και άλλοι (υπουργοί και εργοδότες).

 

Στηρίζουμε τις κινήσεις, επιτροπές και πρωτοβουλίες πολιτών ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς να μην πληρώνουν τα προκλητικά χαράτσια της κυβέρνησης. Δεν πληρώνουμε λοιπόν εισιτήρια σε ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ, ΕΘΕΛ και δεν πληρώνουμε διόδια (ούτε στην Αττική Οδό).

 

Την Κυριακή 6/2 συμμετέχουμε στο άνοιγμα των διοδίων όλης της χώρας που οργανώνει το Πανελλαδικό Συντονιστικό Επιτροπών Αγώνα κατά των Διοδίων