εκπαίδευση για τη δημοκρατία

- Εκπαίδευση για τη δημοκρατία δε θέλουμε να του διδάξετε: στο σπίτι σκεφτόμαστε διαφορετικά...

- Και μετά... αποφασίσαμε πως μπορείτε επίσης να παραλείψετε τους λογάριθμους και τη φωτοσύνθεση. Αυτά τα πράγματα δεν τα χρησιμοποιούμε ποτέ στο σπίτι, καταλαβαίνετε...

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος

Το δεύτερο τεύχος της Κόκκινης Κιμωλίας κυκλοφόρησε μέσα σε έναν ορυμαγδό γεγονότων. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η έκρηξη που ακολούθησε επισκίασαν κάθε άλλη επικαιρότητα.

Τα θέματα του τεύχους:

• «Ήταν μόλις 15 χρονών… άοπλος… οπλισμένος μόνο με όνειρα»

• ΦΑΚΕΛΟΣ: Εκπαιδευτικά προβλήματα της Ανατολικής Αττικής (στεγαστικό, υπεραριθμίες, πολύτεκνοι)

• Η αλήθεια για τα ταμεία μας

• Οικονομική κρίση

• Η αναμέτρηση εκκρεμεί

• Τι συμβαίνει στην Ιταλία

• Γλωσσικές προκαταλήψεις και σχολική αποτυχία

• Cyberbullying

Μ Ο Ν Ι Μ Ε Σ  Σ Τ Η Λ Ε Σ :

• Α-ΛΗΘΗ

• Βιβλιοπροτάσεις

• Η Επόμενη Μέρα

• Δια-λήμματα

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Φραντζέσκο Κοσίγκα

Συνέντευξη του Francesco Cossiga (Ιταλός πολιτικός, πρώην Πρόεδρος της Ιταλίας) στον Andrea Cangini για το "Quotidiano nazionale" (Il Giorno/Il Resto del Carlino/La Nazione). Το πρωτότυπο κείμενο εδώ (credits: HerrK)

Πρόεδρε Cossiga, νομίζετε ότι ο Berlusconi το παρατράβηξε με την απειλή χρήσης δύναμης των μονάδων Δημόσιας Τάξης εναντίον των φοιτητών;
Εξαρτάται: αν πιστεύει ότι είναι ο Πρωθυπουργός ενός δυνατού Κράτους, τότε όχι, είχε δίκιο. Αλλά καθώς η Ιταλία είναι ένα Κράτος αδύναμο, καθώς η αντιπολίτευση δεν είναι πλέον μονολιθική ,όπως ήταν κάποτε το Ιταλικό ΚΚ, αλλά το ψόφιο Δημοκρατικό Κόμμα, φοβάμαι ότι τα λόγια του δε θα συνοδευθούν από πράξεις και ότι Berlusconi απλώς θα καταλήξει με αυγά στα μούτρα.
Τι θα έπρεπε να γίνει τώρα;
Εδώ που φτάσαμε, ο Maroni θα έπρεπε να κάνει ό,τι εγώ όταν ήμουν υπουργός Εσωτερικών.
Τι δηλαδή;
Καταρχήν, ν'αφήσει ήσυχους τους μαθητές του Γυμνασίου... φαντάζεστε τι θα συμβεί αν ένα δεκάχρονο παιδί σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά...

Ενώ οι φοιτητές;
Αφήστε τους να κάνουν ό,τι θέλουν. Αποσύρετε την αστυνομία από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, διαβρώστε το κίνημα βάζοντας προβοκάτορες έτοιμους για τα πάντα, και αφήστε τους διαδηλωτές για καμιά βδομάδα, να σπάνε καταστήματα, να καίνε αυτοκίνητα και να δημιουργούν χαμό στους δρόμους.

Και μετά;
Τότε, με την κοινή γνώμη στο πλευρό σας, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα πνίξει τις σειρήνες της αστυνομίας και των καραμπινιέρων.

Με ποιά έννοια; Με την έννοια ότι οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης δε θα δείξουν οίκτο και θα τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο. Μην τους συλλάβετε - οι δικαστές θα τους απελευθερώσουν αμέσως σε κάθε περίπτωση... βαράτε τους αλύπητα και ξυλοφορτώστε και τους δασκάλους τους που τους ξεσηκώνουν μαζί.

Προτάσεις αναγνωστών για το επόμενο τεύχος (τεύχος 2)

Γράψτε μας για τα θέματα και τις ενδεχόμενες αλλαγές (στην αισθητική ή στη δομή), που θα θέλατε να δείτε στο επόμενο τεύχος (τεύχος 2 - φθινόπωρο 2008).

Τεύχος 1: Σχόλια αναγνωστών για τα υπόλοιπα άρθρα.

Σχολιάστε τα υπόλοιπα άρθρα του τεύχους.

Τεύχος 1: Σχόλια αναγνωστών για το Φάκελο του ασφαλιστικού

Σχολιάστε τα άρθρα του Φακέλου για το ασφαλιστικό ζήτημα.

Τεύχος 1: Σχόλια αναγνωστών για το Σημείωμα της Σύνταξης

Δεν είναι εύκολο να παραδέχεται κανείς ότι ο κόσμος που τον περιβάλλει γίνεται κάθε μέρα πιο ρευστός και ακατανόητος. Ακόμα πιο δύσκολη είναι μια τέτοια παραδοχή για έναν εκπαιδευτικό, έναν άνθρωπο που η δουλειά του είναι ν΄ απαντάει σ΄ ερωτήσεις παιδιών.

Μέχρι χτες ακόμα, οι επαγγελίες της νεωτερικότητας διατηρούσαν κάποια υπολείμματα αξιοπιστίας που είχαν τη δύναμη να κρατάνε ζωντανές τις αυταπάτες: το «δημόσιο σχολείο θα βελτιωθεί», «η δουλειά του καθηγητή θα έχει καλύτερα αποτελέσματα», «η οικονομική και κοινωνική του θέση θα καλυτερέψει και πάντως, δε μπορεί να χειροτερέψει άλλο», «μετά από τριάντα χρόνια στον πίνακα θα έχει εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς σύνταξης», «αν έχει τη φιλοδοξία να διακριθεί μέσα στο χώρο του σχολείου και της εκπαιδευτικής κοινότητας, αρκεί να δουλεύει με ζήλο και να μην πηγαίνει κόντρα στους αποπάνω», «η δουλειά στο Δημόσιο είναι η σταθερή βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηρίξει μια ασφαλή προσωπική και οικογενειακή προκοπή», κ.α.

Πόσοι συνεχίζουν να πιστεύουν σ΄ αυτά; Τι έχει αντικαταστήσει τις «ακλόνητες» αυταπάτες της «εκσυγχρονιστικής» εικοσαετίας; Η εξατομικευμένη φυγή στο «δεν ξέρω», «δε θέλω να ξέρω», «δε σηκώνω τα μάτια μου στο αύριο». Η απορία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, το κούμπωμα, η δαιμονοποίηση, η συνεχής υποχώρηση σ΄ ένα καβούκι. Αλλά και τα σποραδικά σημάδια μιας νέας επίγνωσης ότι αυτό το καβούκι είναι όλο και πιο διάτρητο και αναποτελεσματικό, ακατάλληλο εργαλείο για να πορέψει τον καθένα από μας μέσα στο θολό κοινωνικό τοπίο που βρίσκεται γύρω μας. Δεν είναι ούτε πυξίδα ούτε ασπίδα.

Συνάμα αυτό είναι το ενδιαφέρον και η πρόκληση της εποχής: ότι μοιάζει με την ώρα που «πάνε να γυρίσουν τα νερά» της παλίρροιας και αναδεύονται «τυφλά». Τα ιδεολογήματα της ιδιώτευσης και της ατομικής επιβίωσης μέσα στο πελατειακό σύστημα ενός δημόσιου σχολείου που αφήνεται να βουλιάξει στη φτώχεια εδώ και είκοσι χρόνια, δεν πείθουν πια ούτε τους κυβερνητικούς παρατρεχάμενους. Όμως τη θέση τους δεν έχει πάρει η πίστη σε μια νέα συλλογικότητα, στην αξία της συναντίληψης και της κοινής δράσης των εκπαιδευτικών ως εργαζόμενων πολιτών για την ανασυγκρότηση του δημόσιου σχολείου, του δημόσιου αγαθού. Ούτε η ιδέα ότι η ασφαλέστερη ατομική «προστασία» είναι η συμμετοχική συλλογική σκέψη και πράξη, δηλαδή η πολιτική. 

Το σκεπτικό αυτό προσδιορίζει την αιτία και τη στόχευση της παρούσας έκδοσης: να ξαναβρεθούμε μαζί ως δάσκαλοι, να μιλήσουμε μαζί, να μαλώσουμε δημόσια μαζί, να υπερασπιστούμε μαζί το δημόσιο σχολείο και το μέλλον του, να εφεύρουμε το καινούργιο «μαζί».